Nie-cierpliwość nie-doskonała.

Źródło: http://weheartit.com

Inspiracja dla tego tekstu mieszkała na ulicy. Mało tego, mijałam ją codziennie, nie zaszczycając jej szczególną uwagą własną, przetrząsając w poszukiwaniu kluczy torebkę lub dzierżąc w ręce parasol czy telefon komórkowy. Miałam ją jednocześnie z tyłu głowy w postaci znaku zapytania, częściej jednak wykrzykników w szalonych ilościach. Poziom mojej krótkowzroczności na wspomniane znaki interpunkcyjne może dziwić, ale powołam się w tym miejscu na aplikowane w mowie potocznej stwierdzenie, że na własne wady często jesteśmy głusi i ślepi. Sama symulowałam przez czas jakiś głuchotę zdumiewającą na swoją wadę. 

Wadą tą jest niecierpliwość.

Inspiracja przyszła w drodze na przystanek i nań także. Zobrazowała się bieganiną, jak również maltretowaniem przez przechodniów przycisków na pasach. Zawisła nade mną, kiedy stałam w kolejce w sklepie spożywczym i nie zostawiła mnie samej aż do chwili popędzania czajnika elektrycznego w potrzebie szybszego nieco zagotowania się wody. Niecierpliwość w gestach, niecierpliwość w słowach i tą niecierpliwością obrywają rykoszetem wszyscy wkoło. Ja jestem niecierpliwością.

Źródło:http://weheartit.com

Wobec czekania autorka pozostaje bezradna. Fakt ten wynika prawdopodobnie z wrodzonej niecierpliwości, która daje się we znaki bardziej pewnie otoczeniu niż mnie samej, bowiem w swojej niecierpliwości potrafię być uparta, możliwe również, że nieznośna. Z bezrozumnym upodobaniem domagam się, by wszystko było na już. By wszystko działo się równolegle, by nie powiedzieć – jednocześnie. Bywa, że czekanie na efekt sprawia mi dużą trudność, że z tej niechęci na oczekiwanie zaczynam coś następnego, ponieważ na rezultat tego poprzedniego muszę czekać. I mimo, że nie trwam w permanentnym niedoczasie, że staram się być dobrze zorganizowana, potrafię nieświadomie zapracować na istne pandemonium podejmowanych i przerwanych działań.

Źródło: http://weheartit.com/

Jednak niezupełnie dzieje się tak, że moją niecierpliwością dostaje się moim przyjaciołom, tylko nie mnie. Ona jest wygięta niejako w bumerang, wraca do mnie zawsze, w postaci – niestety – najczęściej pretensji. Bo być super też chcę od razu. W jednej chwili nauczyć się nie popełniać tych samych błędów, nie być własnym powtarzaniem, naprawić zepsute i zrealizować niezrealizowane. Właśnie teraz rozwiązać problem, na już mieć efekt, nie musieć czekać. A jeśli coś idzie nie tak – jest krzyk, jest zdenerwowanie, są i pretensje, i żal. Niecierpliwość, nie tyle moja, co każda, ponieważ problem jest raczej powszechny – otóż niecierpliwość jest bezrozumna i uparta. Nie rozumie, że są rzeczy i problemy, które z dnia na dzień nie ustąpią. Nie pojmuje, że bywają w życiu przeszkody jak bryła lodu, a lód, jak wiadomo wszystkim ze szkoły podstawowej, nie topnieje w jednej chwili. I radością powinien być fakt, że w ogóle on topnieje, nie zaś w sercu żal, że nie od razu.

Źródło: http://weheartit.com/

Źródło: http://weheartit.com/

Słyszałam kiedyś pewną mądrą rzecz od pewnego, inteligentnego i mądrego piękną, życiową, niewyczytaną z książek mądrością, człowieka. Rzecz dotyczyła oczywiście cierpliwości i nieco obrazowo tę cechę ukazuje. Otóż on wspomniał: ziarno, które chce wyrosnąć zbyt szybko, umiera z braku korzenia. Niby proste, niby łatwe. Zdarza się nam w parku ujrzeć cudowne, potężne drzewo. Tylko że bez równie silnych korzeni, nie ustałoby ono, przewróciłoby się. Powinno zainwestować w korzenie, dopiero potem – wzrastać. I cieszyć nasze oczy swoim pięknem.

 

Powinnam ja w tym miejscu przeprosić serce. Moje serce, że napisałam dla niego bardzo szybki program, bardzo nie do zrealizowania. Chodź Serce, idziemy tym razem po rozum. Do głowy.

Młodsza A.