Jesień bynajmniej nie – kalendarzowa.

Mój kalendarz - wierny towarzysz podróży bliskich i dalekich, radości i smutków, a przede wszystkim  panaceum na zapominalstwo wtórne – otóż mój kalendarz powiadomił mnie czas jakiś temu, że jesień. Prolog jesieni lubię najbardziej. Niewiele jest rzeczy, które zachwycają mnie równie dogłębnie co uzłocone i zaczerwienione parki. Zresztą, jak informują statystyki – nie mnie jedną. Potem bywa różnie, w zależności od odporności na mniejszą ilość światła dziennego, a zwiększoną tego sztucznego, jak i wrażliwości na niskie temperatury. 

Źródło: http://data.whicdn.com/images/37407440/381204_10151069110518915_917485546_n_large.jpg

Post powstaje z wielobarwnym liściem klonu w ręce. Niejako na przekór stagnacji, w który to bez-stan staram się nie popaść zbytnio, zauroczona jesienną feerią barw. Piszę, ponieważ czuję, że zaraz będę skłonna zadeklarować wykupienie parku. W drodze wyjątku – najmniejszego choćby drzewka lub ławki. Uszy mam, ujmując rzecz kolokwialnie, drewniane, mimo to czuję, jak cisza spada mi na głowę. Cisza terapeutyczna - jest kłująca, zaraz aksamitna, ale to ciągle cisza. Aż się wydaje, ze musi mieć osobowość.

Źródło:http://data.whicdn.com/images/38460124/beautiful-scenery-wallpaper_422_91976_large.jpg

Przypominam sobie dzień, w którym siedziałam tu ostatnio. Sprawdzam w kalendarzu. To było rok temu. Równiutko, choć nie celowałam specjalnie. Pamiętam, z kim byłam, o czym z tą osobą rozmawiałam, z czego się śmiałam. Pamiętam, że potem padało, a ja nie miałam parasola. 

Źródło: http://data.whicdn.com/images/38034526/tumblr_m9o8mrUyOn1rejkgfo1_500_large.png

Nigdy nie wyrzucam kalendarzy, a miałam ich do tej pory naprawdę sporo. I fakt faktem, nie wynikało to niestety z nadmiernego w życiu planowania czy też chęci uporządkowania w większym stopniu swojego dnia. Nie przywiązuję też zbytniej uwagi własnej do gestu zrywania kartki z kalendarza. Nie sprawdzam kartka po wspomnianej kartce, czy czegoś nie przeoczyłam, czy coś ważnego mi nie umknęło. A mimo braku tej istotności czy przełomowości, kalendarze lubię. Ka­len­darz wie­czną literaturą. 

Źródło: http://data.whicdn.com/images/25007569/IMG_3666_phixr__25281_2529_large.jpg

Kalendarze lubię za pamięć chwili. Za to, że uświadamiają mi, gdzie jestem i gdzie byłam. Kartkuję swój kalendarz, widzę zapisane pojedyncze słowa, które w tamtych chwilach wydały mi się ważne, ja zaś bałam się, że gdzieś w odmętach myśli mi uciekną. Dostrzegam spisane plany, marzenia – niektóre się urzeczywistniły, inne w symbolicznym wymiarze. Kalendarze nie są pamiętnikiem z definicji, ale są dociekliwe z natury. Życzę Wam, z mojego serca nie-planującego, by kalendarz był pamiętnikiem planów, które się ziściły!

Źródło: http://data.whicdn.com/images/33410686/tumblr_lzarryyNu31r5j27io1_500_large.jp

Młodsza A.