Trzecie życzenie.

Zawsze jest na opak. Jesteś dzieckiem – chce Ci się dorosłości. Gdy natomiast dorosłość Cię zmęczy, co nie jest znowu takie trudne, chciałbyś choć przez chwilę poczuć się dzieckiem. Podejmowanie decyzji samemu, nie zawsze wobec osoby własnej, może w końcu zmęczyć. Dziś Autorka zapragnęła, by choćby w jednej rzeczy zadecydowano zaocznie, za nią, by odpowiedzialność spadła ten jeden raz na kogoś innego – jeśli coś poszłoby nie tak. Gdyby to była opowieść, zaufałabym swemu sercu, podążyła za swą gwiazdą i zaraz by się wszystko dobrze skończyło. Ale nigdy nie jest się w opowieści, gdyby się to przydało.

Źródło: http://weheartit.com/

Życzenia w bajkach spełniał dżin. Proszę uprzejmie, dla co bardziej wtajemniczonych, względnie dociekliwych, służę przykładem złotej rybki, żabki, dobrej wróżki. Masz trzy życzenia, wybieraj rozważnie. Dlaczego zaraz rozważnie, może tak zaszaleć? Chcę to, do tego ‘to’ i na koniec… a nie! Koniec nie zawsze jest – nawet w bajkach – taki znowu cukierkowy.

 

Źródło: http://weheartit.com/

Ze wszystkich trzech życzeń dawanych przez postać magiczną postaci iście nie-magicznej, za to ufnej, choć nie zawsze życzliwej – jest to ostatnie. Zastanawialiście się kiedyś, dlaczego trzecie życzenia jest najważniejsze? Otóż, moi Kochani, często jest tak, że trzecie życzenie naprawia szkody wywołane dwoma pierwszymi. Rzecz niesłychanie prosta, w znajomości natury ludzkiej intuicyjna niemalże, ale zaciekawiła mnie tak, że musiało owo zaciekawienie zaowocować postem.

Źródło: http://weheartit.com/

Autorka miała trudności. Z której strony problemu by nie ugryźć, on sam złośliwie wystawia zęby. Słowo wstępu nasuwa wniosek, że nie wiemy, czego chcemy. Bo jeśli zdawalibyśmy sobie sprawę z własnych chceń i znali dobrze swoje marzenia, wspomniane trzecie życzenie nie byłoby wcale potrzebne, a przynajmniej nie w kontekście ratowania sytuacji po zwerbalizowaniu dwóch pierwszych. Jak długo żyjemy, odbijając się w przeszłości własnej lub cudzej, zapatrując się w przyszłość, w nieustającym oczekiwaniu na coś? I gdy to ‘coś’ nie jawi się w perspektywie bliższej niż na przykład rok, wypełniamy je całym leksykonem złości i irytacji?

Przypomniał mi się w tym miejscu tekst o kluczniku. Konkretniej, posiadacz klucza do drzwi nieznanych. Powiedzieć o nim, że otrzymał prezent to jak stracić dobrą okazję do użycia słowa ‘szczęściarz’. Myślę, że wiele podobnych osób spotykamy w życiu – ludzi, mających sposób – klucz, męczonych niewiedzą, co można nim otworzyć, co dzięki niemu zobaczyć i rozżaleni z sukcesu nieco połowicznego. Bo jaki pożytek z tego, że klucz masz, jeśli nie wiesz, co otwiera?

Źródło: http://weheartit.com/

Źródło: http://weheartit.com/

Może to klucz do Ciebie? Istnieje w ogóle coś podobnego? Sposób na odkrycie marzeń z poziomu serca, Twoich własnych, niepowielonych od kogoś, nie modnych, nie na czasie, ale odkrytych, spontanicznych? Wobec czego zweryfikować swoje chcenia? Co się stanie, gdy się je zakwestionuje, gdy zada się najbardziej absurdalne w takiej sytuacji pytanie: ‘Czy naprawdę tego chcę?’. Mimo że wydaje się ono głupią wręcz i niedorzeczną interpunkcją, myślę, że warto je sobie zadać. Dla uświadomienia.

Włożyć marzenia w coś nieznanego, to jakby utracić część siebie.

 

Źródło: http://weheartit.com/

Autorka klucza nie ma, ale pracowicie szuka. Chciałaby spotkać klucznika. Znaleźć sposób, jak otworzyć to, co się tak skrzętnie i pracowicie pozamykało na wszystkie znane kłódki. Na cztery spusty. By z serca spadły życzenia i wylądowały w oczach. By potem je zebrać i zrobić z nich mapę. Mapę z wieloma drogami. By odkryć marzenia już istniejące i wiedzieć, jak szukać kolejnych, nowych.

Źródło: http://weheartit.com/

Młodsza A.