Terapia pod górkę.

Źródło: http://weheartit.co

Pewnej mojej koleżance zdarza się powtarzać za jednym z polskich zespołów: To jest Everest moich marzeń.  Słowa te z ust wspomnianej koleżanki padają w kontekście zdarzeń wszelakich, zawsze jednak z jej życia i wierzcie mi – to nie są wcale ośmiotysięczniki. Niekiedy jej Everest to zaledwie pagórek, dolina jakaś, czasem pojedyncze zdarzenie, wyczekiwane odpowiednio długo, by jego wielkość osiągnęła ‘swobodne’ 8000 metrów.

Z wycieczek w góry pamiętam, że najtrudniej było w połowie. Iść drogą środka. Kiedy się zaczynało, szło się z łatwością, pełnym entuzjazmu krokiem i mnóstwem marzeń w głowie. Gdy natomiast widziało się już szczyt, jakimś dziwnym sposobem – mimo zmęczonych nóg i obolałych od ekwipunku pleców – przyspieszało się kroku. Niezmiennie ciężko bywało gdzieś w połowie, bo trudno odgonić zniechęcenie, gdy ledwie skończysz się wspinać na jedno wzniesienie, zaraz okazuje się, że musisz iść jeszcze wyżej. Do szczytu daleko, w dole zgubił się gdzieś zapał i z czym tu przeć do przodu?

Źródło: http://weheartit.com

Źródło: http://weheartit.com

Podobne uczucie towarzyszy mi często przy realizacji planów/marzeń/pragnień. Zaczynając, otwarta na nowe, ze zwizualizowaną zawczasu drogą i chłonnym sercem, wyruszam, by nie powiedzieć -  wybiegam. Chęć poddania się pojawia się zwykle jeszcze przed podejrzewaną połową, bo chciałabym już, a tu jeszcze tyle przede mną! Zastój poniekąd dobrze jest przeczekać, przyjrzeć się sobie nieco z boku. Ale że autorka z czekaniem zawsze jest nieco na bakier, rusza dalej, tyle że wolniej. Zostawia wygórowane wymagania za sobą. To kolejna rzecz, której nauczyły mnie góry. Nigdy nie udało mi się wznieść się ponad wysokość polskich szczytów, niemniej jednak każda góra, nieważne jak mała, uczyła mnie wyrozumiałości. W górach zawsze idzie się swoim tempem. Właśnie nie siłą rozpędu, z ludźmi, którzy pchają się przed siebie, tylko swoją drogą. 

Nawet tą kamienistą.

Ze szczytu można spaść. Mało tego, każdy pesymista do potęgi powtórzy, że spada się z wysokości różnej – zależy, jak wysoko chcecie dotrzeć. Bywa też tak, że grunt się pod nogami zapada. Tutaj rzecz – choć mało optymistyczna i Autorka tu nie pocieszy – jest prosta. Nie dowiesz się, jak wysoko możesz zajść, bojąc się spaść. A nawet, gdy Ci się ta sztuka uda, jesteś krok bliżej samego siebie, wiesz, gdzie jest granica Twoich możliwości i co należy poprawić. Rozumiesz, co to pokora i uczysz się tego. Pięknie się rozwijasz. No i co tu dużo mówić, jesteś kolejny spadek do przodu, a to nie pierwszyzna!

Źródło: http://weheartit.com

Stojąc na szczycie/ pagórku/ w drodze wyjątku drabinie, widzisz wszystko mniejsze. Nieraz bywało i tak, że ludzie ‘z góry’ odnajdywali odpowiedzi na mnóstwo pytań ich frapujących. Dzieje się wtedy coś niezwykłego, bowiem z góry widzisz całą drogę, którą do wspomnianego szczytu własnego przebyłeś – ze wszystkimi zakrętami, każdą zgubioną ścieżką, jak również tymi, które miałeś okazje przejść kilkakrotnie. I widzisz, dlaczego to wszystko musiało się dziać. Droga pod górę działa terapeutycznie. Terapia rozumienia.

Źródło: http://weheartit.com

Młodsza A.